We wrześniowym numerze „Świata Nauki” znalazłem artykuł, którego treść wprawiła mnie w osłupienie. Artykuł ten traktuje o ratowaniu przed wymarciem tchórza czarnołapego (Mustela nigripes). W 1987 roku na amerykańskich preriach żyło tylko 18 osobników tego gatunku. Organizacja Fish and Wildlife Service wyłapała je wszystkie i rozmnażała w niewoli. Dziś żyje ich już kilkaset. Wydawałoby się, że wszystko jest na dobrej drodze. Wystarczy, że wypuszczonym na wolność tchórzom czarnołapym zapewni się niewielkie wsparcie w postaci na przykład ochrony gatunkowej i ewentualnego czasowego odseparowani od naturalnych wrogów, by populacja odbudowała się i była zdolna do samodzielnego istnienia. Tu jednak czeka nas zaskoczenie. Otóż naukowcy z FWS twierdzą, że ponieważ obecna populacja pochodzi od zaledwie kilkunastu osobników, to jest zbyt mało różnorodna genetycznie aby mogła przetrwać.
No to jak w końcu jest z tą ewolucją, czyżby to była totalna ściema? Przecież zgodnie z prawami tej „teorii” te 18 sztuk, które przetrwały do 1987 roku, to musiały to być, wyodrębnione w wyniku selekcji naturalnej, osobniki o najwyższej zdolności do przetrwania. A tu ewolucjoniści z FWS twierdzą, że przetrwały osobniki najsłabsze, wręcz niepełnosprawne, które trzeba genetycznie rehabilitować? Tak, w artykule opisywane są plany genetycznego wzmocnienia populacji, przez domieszki genów pobranych od egzemplarzy tchórza czarnołapego przechowywanych w gablotach muzealnych.
Najwyraźniej pogoń ewolucjonistów za grantami na kolejne coraz to bardziej głupkowate „badania” powoduje, że uszczerbku doznaje spójność dogmatów tej religii.
Piszę jak jest.
